۷۰ سال است که دلبسته تئاتر هستم

بازیگـــر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون گفـــت: ۷۰ سال است که دلبسته تئاتر هستم و به‌ یاد دارم در خیابان‌ها تمرین می‌کردیم و استاد و کتاب نداشتیم. «علی نصیریان» در مراسم بزرگداشـت خود در بیستمین جشن انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر اظهارکرد: از من به‌واسطه یک عمر فعالیت قدردانی شده و این یک عمر، یعنی 70 سال و شاید بیشتر. بنده هفتاد سال به تئاتر دلبسته شدم و با دیدن نمایش‌های آئینی سنتــی خودمان و فیلم‌های آمریکایــی آن زمان این اتفاق افتاد و من دلبسته و عاشق شدم. آن زمان که کار می‌کردم، پیش‌بینی خاصی از این روزها نداشتم که مورد تجلیل واقع بشوم. ما برای کار، کار می‌کردیم. دو دهه با فقر و تنگدستی مادی و معنوی تلاش کردیم، در خیابان‌ها تمرین کردیم. جا، استاد و کتاب نداشتیم. سال ۱۳۳۰ در ایران یک عدد کتاب تئاتر وجود داشت که «عبدالحسین نوشین» آن را در زندان نوشته بود. یک کتاب هم البته «حسین خیرخواه» به‌نام «تکنیک تئاتر» نوشته بود که فی‌الواقع، لغت و معنی بود و درباره معنای میزانسن و آرتیست در آن نوشته شده بود. نصیریان اظهارداشت: ما تلاش خود را در آن دوران کردیم و یکی دو تجربه خوب به‌دست آوردیم که بد نیست مورد توجــه کسانی باشد که امروز مسئـــول هستند؛ یکی جریان‌سازی تئـاتر است و دوم اهمیت‌دادن به گروه‌های تئاتری. تئاتر بدون تشکل گروهی و به‌صورت تک‌نفره، تئاتر نیست چرا که تئاتر، یک هنر جمعی است.

بیکاری گروه‌های تئاتر

وی در ادامه با اشاره به تاثیرات منفی شیوع کرونا بر معیشت اهالی نمایش افزود: با شیوع کرونا یکسری از گروه‌های تئاتری بیکار شدند. البته مدیر مرکز هنرهای نمایشی به من گفت که کمک‌هایی به اهالی تئاتر صورت گرفته اما شاید این کمــک‌ها کافی نبوده است. واقعا فاجعه است. یکسری از بچه‌های تئاتر، دلبسته این حرفه هستند. نصیریان گفت: نسل ما و چهار، پنج نفری که باهم بودیم از دنیا رفتند و من هم به‌هرحال رفتنی‌ام، اما از میان نسل‌های بعدی که آمدند، استعدادهای درخشانی در نویسندگی، کارگردانی و بازی در تئاتر پیدا شد. کارهایی بسیار خوب، فوق‌العاده و زیبا دیدم که از کارهایی که ما انجام می‌دادیم خیلی بهتر بود. وی تاکیدکرد: البته باید توجه داشت ما در دوران قبل با امکانات و فرهنگ آن زمان کار می‌کردیم. درست است که دوره دیدم و کلاس رفتم ولی فرهنــگ آن زمان، مدرن نبود و تنها کسی‌که تئاتر مدرن را در زمینه بازیگری با ما کار کرد، «شاهین سرکیسیان» ارمنــی‌تبار بود که رفیق و عاشق تئاتر بود و به ما کمک کرد و سرنخ‌هایی داد یا آدم‌های فرهیخه‌ای مثل «فریدون رهنما»، «فرخ غفاری»، «مـــنوچهر انور»، «خجـــسته کیا» و بعد «حمید سمندریان» و «داود رشیدی» و «هما روستا» که از فرنگ آمدند و به تئاتر کشور آموزش‌هایی ارائه دادند. ما سرنخ‌ها را گرفتیم اما خودمان کار کردیم. این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در ادامه اظهارداشت: برای جوان‌های علاقه‌مند به تئاتر در مسترکلاس‌های یونیتک هم عرض کردم و اینجا تاکید می‌کنم که آنچه در فعالیت تئاتری اصل است، جوهره خلاقه است. به جوانان می‌گویم براساس خودآموزی و متکی به خود حرکت کنند، کشف کنند و خودشان را بشناسند و آن جوهر را بیابند. فرهنگ و کتاب و اینترنت می‌تواند کمک کند و سامان بدهد ولی آنچه اسمش خلاقیت است و جوهره و پایه و مایه هنر است، در ذات انسان خودش را نشان می‌دهد. دنبال آن باید بروید، در قالب «گروه‌های تئاتری» دست‌تان را به زانوی خود بزنید و بلند شوید و بی‌نیاز از کمک و پول و دولت و... از آن جوهره کمک بگیرید.