کارت خرید قوت غالب!

یکی از روش‌های کشورداری این است که وقتی قرار است یک تصمیم مهم و بی‌سابقه گرفته شود، در یک قسمت کوچکی از کشور آن را پایلوت یا به صورت نمونه اجرا می‌کنند و در این فاصله اجرا، دولت تمام توان خود را در منطقه‌ای که به صورت پایلوت قرار است، به کار می‌برد تا نقایص آن به حداقل برسد و محاسن آن را گسترش دهد. اکنون این تصمیم دولت به گفته رئیس سازمان برنامه بودجه مبنی بر اینکه «برای خرید نان با کارت مخصوص به نفع مصرف‌کنندگان طرحی در دست بررسی است که طی آن مردم نان را به قیمت فعلی بخرند و مابه التفاوت آن را دولت به نانوا بپردازد و همچنین یارانه دارو هم از طریق بیمه‌ها به مردم داده شود»، در سال اول باید در یک الی دو استان کوچک اجرا شود. جایی که هم استاندار و هم مدیرانش نسبت به بقیه استان‌ها از توان بیشتری برخوردارند. علاوه بر آن دولت یکسری اختیارات وسیع‌تری به مدیران اجرایی آن استان دهدتا هرگاه به مشکل برخوردند، راسا بدون اجازه مرکز وارد کار شوند، مشکل را حل کنند، معایب را به حداقل برسانند و خوبی‌ها و محاسن را گسترش دهند. اگر چنین کاری انجام دهند، طبیعتا این تصمیم بسیار مهم که به اکثریت قریب به اتفاق مردم به ویژه به قشر ضعیف ارتباط دارد، به درستی اجرا می‌شود و مردم، تصمیم‌سازان وتصمیم‌گیران کشور هم احساس آرامش می‌کنند و به این وسیله یک جراحی در قسمتی از اقتصاد کشور می‌افتد که با کمترین خونریزی و ضایعه انجام می‌شود. اما دولت به صورت کلی می‌گوید که ما جبران می‌کنیم! این سوال مطرح است که مگر آردی که به نانوایان می‌دهید را می‌توانید کنترل کنید که به صورت آزاد نفروشند؟ آیا چنین قدرتی دارید و چنین نظارتی وجود دارد که نانواها آرد دریافتی را به صورت آزاد و با قیمت ارز آزاد به متقاضیان نفروشند. چنین قدرت و توانایی و تسلطی در وزارت صمت که در کشور باید حاکم باشد، وجود دارد؟ اینکه پول را به نانواها دهید، قابل قبول است اما با چه مکانیزمی و چگونه؟ مگر اینکه نانوا آرد را همان کیلویی دوهزار تومانی که از کشاورز می‌خرند، بخرد و مابه‌التفاوت آنچه پخت و فروخت را از دولت بگیرد. مهمتر از همه چرا از خود صنف کمک نمی‌گیرید؟ در معاونت امور مجلس نهاد ریاست‌جمهور که بودم، اتحادیه نانوایان تهران به بنده مراجعه و گفت مشکل این دولت و همه دولت‌ها این است که مردم را به بازی نمی‌گیرند. اجازه دهید خودمان به شما طرح دهیم، خودمان با شما همکاری کنیم، خودمان هم این ضمانت را بدهیم که به مردم فشار نیاید ولی متاسفانه دولت‌های گذشته و به‌ویژه این دولت به نظر مردم و دلسوزان غیردولتی کم‌توجه هستند. بهتر است برای اجرای این طرح افراد مورد اعتماد صنف نانواها را مورد مشورت قرار دهند. در بخش دارو هم اتحادیه داروفروشان را فراخوانده و با کمک آنها کار را انجام دهند. البته نباید بدون نظارت باشد و به محض اینکه عده‌ای کاری را قبول کردند، دولت هیچ‌گونه نظارتی نداشته باشد. بلکه این کار حتما نیازمند نظارت مستمر و کافی است. بنابراین اگر دولت حساب شده وارد شود، می‌تواند بر این مشکل سنگین فائق آید ولی اگر مثل برخی کارهایی که تا به‌حال انجام داده، بدون مطالعه باشد، استفاده از خردجمعی نداشته باشند، از نظر کارشناسان و بخش خصوصی علاقه‌مند استفاده نکند، این تصمیم با مشکل روبه‌رو خواهد شد و دودش به چشم ملت خواهد رفت.