سندرم شوهای جلسه‌ای

اگر از وضعیت یک مدیر سوال کنید، غریب به اتفاق پاسخی که می‌شنوید این است که در جلسه است و یا جلسه دارد. مهم رده مدیر یا جایگاه سازمانی‌اش و حتی محل خدمت نیست. مدیران اغلب در جلسه هستند و اگر هم نباشند اغلب مراجعان خود را با این پاسخ منصرف می‌کنند. خروجی جلسات چندان مهم نیست و گاهی خود مدیران نیز از کثرت جلسات به سطوح آمده و تمام عمر مدیریت خود را صرف شرکت در جلسات می‌دانند. در سازمان‌های مختلف جلسات می‌تواند حتی برای جزئی‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین اتفاقات برگزار شود. به‌طوری‌که امور جاری در این جلسات از حوزه‌ای به حوزه‌ای پاس کاری شده و در نهایت نیز برای ساده‌ترین امور بارها و بارها جلسه تشکیل می‌شود. اما پدیده جدید که بارها شکل‌های مختلفی از آن در شبکه‌های اجتماعی عیان شده، شو مدیران در جلسات است. از حضور در جلساتی که ارتباطی به حوزه کاری آن‌ها ندارد و اعلام وجود و ابراز وجود و حتی اعلام نظر و عقیده تا حضور نمادین در جلسات بدون اعلام نظر و صرفا با هدف حضور صرف و قرار گرفتن در کادر عکس‌های یادگاری و اطلاع‌رسانی. گروهی از مدیران با به همراه داشتن عکاس و خبرنگار به این موضوع دامن می‌زنند و گویی هدف از جلسه صرفا ثبت یک عکس و اعلام یک عملکرد ساختگی است. برخی مدیران نیز در هر حوزه‌ای سرک کشیده و همه جا حضور دارند. خودشان را به هر نهادی و هر تشکلی متصل کرده و در هر جایی که وجه سازی امکان پذیر باشد، شرکت می‌کنند. تیم‌های روابط عمومی به ویژه گروهی که از الفبای کار تخصصی این حوزه خطیر مطلع نیستند، آماده و گوش به فرمان همراه مدیران به این جلسه و آن بازدید اعزام می‌شوند. تمام امور یک نهاد اجرایی معطوف به این می‌شود که مدیری برای خودش وجه بسازد. تمامی مسئولیت‌های تعریف شده یک سازمان قربانی پیشگاه وجه سازی مدیر می‌شود و در ظاهر از وی به عنوان مدیر فعالی یاد می‌شود. اما واقعیت این است که انتفاع عمومی از عملکرد چنین مدیری بسیار اندک و در حد هیچ است. هیچ یک از گرفتاری‌های مردم آنچنآنکه شایسته است توسط این مدیران حل و فصل نمی‌شود و سوالات و مطالبات پشت در جلسات رسوب می‌شود. در حالی که کار ارباب رجوع گیر یک امضا و یک تائید است، مدیر مربوطه در جلسه‌ای ژست هرکولی برای عکس روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها می‌گیرد. برخی جلسات به حدی فاقد محتوا است که روابط عمومی عاجز از توضیح مفاد آن بوده و صرفا حضور مدیر خود را در یک جلسه خاص یا بازدید از یک مکان خاص اعلام می‌کند. چنین مدیرانی در هر کجا و پشت هر میزی قرار بگیرند قادر به مهار سندرم شو جلسه‌ای خود نیستند. در مقابل برخی مدیران کارآمد از عکس و خبر بیزاری می‌جویند و اینطور استنباط می‌شود که این افراد با رسانه در تعارض هستند اما واقعیت این است که مدیران میدانی چندان علاقه‌مند به جلسه و عکس و خبر نیستند. مدیرانی که تخصص مدیریتی دارند وظایف محوله را با همراهی تیم زیردست خود انجام می‌دهند و به مدیر ارشد خود گزارش می‌دهند. بیشتر از آنکه به دنبال غالب‌های تزئینی و فیگور گرفتن باشند، به دنبال کار کردن و انجام وظایف هستند. شناسایی این دو دسته از مدیران چندان سخت نیست و بی‌شک افکار عمومی علاقه‌مند به تنبیه گروه اول و تشویق گروه دوم است. واقعیت این است که مردم آگاه‌تر از آن هستند که برای شوهای ساختگی بیشتر از یک زمان مشخص تحت تاثیر قرار گیرند. به‌خوبی بعد از مدتی داوری کرده و می‌توانند مدیران شایسته را تشخیص دهند حتی اگر افاضه فضل مدیر از هر گوشه به سمت آنها شلیک شود.