نه سرمربي داريم؛ نه اردو
آرمان ملی- امید کاجیان: می‌گوید همان تیمی که دوبار قهرمانی در آسیا را در کارنامه‌اش دارد یکسال است سرمربی ندارد و دو سال هیج اردوی ملی . 26 ساله و اهل مازندران دقیق‌ترش می‌شود شهرستان نکا. از کودکی عاشق ورزش. از همان دورانی که همراه با پدر،کونگ فوو و تیر اندازی کار می‌کرده و به قول خودش شور و انرژی‌اش اینگونه تخلیه می‌شد تا دوران مدرسه‌ای که در مسابقات والیبال و پینگ پنگ چندین مقام استانی آورده و... تا وقت‌هایی که در کوچه و خیابان پابه توپ می‌شد و هراسی از قضاوت شدن توسط بقیه هم نداشته. نامش زهرا لطف آبادی است. همان دختر نکایی، سنگربان تیم ملی فوتسال بانوان و باشگاه ملارد تهران. شاید مثل خیلی از ورزشکاران زن کشورمان به‌رغم تمام شایستگی‌ها و افتخار آفرینی‌ها کمتر در رسانه ملی نام او را می شنویم. این‌روزها که دوباره ماجرای فوتبال بانوان به واسطه حاشیه‌هایش از آن لباس تا آن دروازه بان غیور کشورمان بر سر زبان ها افتاده، بد نیست تا نیم نگاهی هم به فوتسال بانوان داشته باشیم و درددل‌های یکی از ملی پوشان این رشته. مشکلات کسانی که حتی از فوتبال بانوان هم بیشتر است آن هم به‌رغم افتخار آفرینی‌هایی که این تیم در
آسیا داشته است. یعنی دوبار قهرمانی در این قاره. پای حرف‌ها و در دل‌های دروازه بان تیم ملی فوتسال بانوان می‌نشینیم.
خانم لطف آبادی چرا فوتسال و چرا دروازه بانی؟ چگونه به این سمت کشیده شدید؟ و چه قدر دراین مسیر از حمایت خانواده برخوردار بودید ؟
از وقتی به یاد دارم همیشه در خیابان و کوچه فوتبال بازی می‌کردم، بی‌تعارف بگویم حس می‌کردم تنها رشته که با آن خوشحالم و می‌توانم در آن آرزوهای بزرگی داشته باشم، همین است. از سن 15 سالگی فوتسال را شروع کردم، آن وقت‌ها بازیکن بودم، چندین سال در سطح لیگ دو کشور بازی کردم و به اردو‌های ملی فوتبال دعوت می‌شدم و حضور داشتم، در سن 18 سالگی بود که به‌علت مشکل کف پای صاف و با صحبت‌هایی که با پزشک داشتم تصمیم گرفتم فوتسال را برای همیشه رها کنم و تمرکزم را روی درس خواندن بگذارم، چندین ماه بازی نکردم ولی این ماجرا باعث شد تا از نظر روحی دختر ضعیفی شوم. پذیرش این جریان برایم سخت بود از اینجا فصل جدید زندگی‌ام شروع شد چون من تصمیم گرفتم دروازه بان بشوم و رشته تحصیلی‌ام هم شد تربیت بدنی.واقعیت این است که در ابتدا خانواده‌ام حمایتی از من نداشتند، چون مثل خیلی از خانواده‌ها معتقد بودند دختر باید درس بخواند، دختر نباید خیلی از خانه بیرون برود ولی این برای آرزوهای من کافی نبود، من تحمل و صبوری کردم و به خانواده‌ام نشان دادم که می‌توانم مراقب خودم و موفق باشم. وقتی کم کم شاهد موفقیت‌های من بودند دیگر از حامیان اصلی‌ام
شدند.
برایتان جذابیت فوتبال بیشتر است یا فوتسال؟
فوتسال. چون فشاری که روی دروازه‌ها هست باعث می‌شود گل بیشتری رد و بدل شده و چون خودم گلر هستم دوست دارم توپ‌های زیادی مهار کنم این‌طوری حوصله‌ام سر نمی‌رود، تمام مدت هیجان دارم (می‌خندد)
روزی چند ساعت تمرین می‌کنید؟ و ظاهرا تمرین با مردان را ترجیح می‌دهید؟ تا چه میزان این موضوع به توانایی‌تان کمک کرده است؟
من از شروع کار با مربی مرد تمرین می‌کردم، چون دنبال یک پیشرفت بزرگ بودم. خیلی دیر حضور در پست دروازه‌بانی را شروع کردم یعنی از سن 19 سالگی ولی در یکسال توانستم با تمرینات فشرده به لیگ برتر برسم. وقتی دروازه بانی را شروع کردم، در روز سه بار تمرین می‌کردم یک ساعت صبح زود، دو ساعت ظهر و یک ساعت عصر. ولی در حال حاضر هر روز 3 ساعت تمرین می‌کنم.
زنان - از نوع نگاه جامعه به کسانی که این رشته را انتخاب می‌کنند تا باقی موارد - چه مشکلاتی برای ورود به این ورزش دارند؟
معمولا اولین واکنش به این رشته این است که مگر خانم‌ها فوتبال بازی می‌کنند؟ اما در گذشته این جریانات و مشکلات خیلی بیشتر بود ولی امروز واقعا لذت می‌برم که خانواده‌ها به دختران‌شان اهمیت می‌دهند و آن‌ها را وارد عرصه ورزش می‌کنند. ولی قطعا که خیلی بهتر می‌شود تا بیشتر و بیشتر مردهای کشورم ما را باور کنند و آن نگاه جنسیتی را از این ورزش جدا کنند.
زنان چه محدودیت‌هایی در قیاس با فوتسالیست‌های مرد در این ورزش دارند؟
واقعا امکانات ما قابل قیاس نیست، از نظر سفر‌هایی که با اتوبوس می‌رویم، تغذیه‌هایی که داریم، پرداخت قرار‌دادها و همین‌طور سقف قراردادهای که ما یک سوم آقایان فوتسالیست است. منتهی در حال حاضر خیلی حرف ما روی فوتسال نیست بلکه مقایسه با فوتبال است، چون درآمد کل فصل ما شاید پاداش یک بازی فوتبال آقایان به سبک آن‌ها باشد و این انصاف نیست .
مسئولان فوتسال زنان برای پیشرفت این رشته چه کارهایی باید انجام دهند؟
ما دو سال است که هیچ اردو ملی نداریم، یکسال است سر مربی ملی نداریم و هیچ برنامه‌ای نداریم و چیزی که در این میان در حال از دست دادن آن هستیم بالارفتن سن بازیکن‌هاست و همین‌طور از دست دادن یک سری ستاره‌های فوتسال بانوان به علت بالا رفتن سن. قطعا با یک برنامه‌ریزی درست می‌توانند شرایط بهتری برای ما فراهم کنند.
بنــابراین قطعا از نظر مالــی ایـن ورزش نیاز هــای مالی تان را برای یک زنـدگی تامین نمی‌کند؟
خیر، ما فقط می‌توانیم از پس زندگی روزمره خودمان با این مبالغ بربیایم، هیچ پس‌اندازی نمی‌توانیم داشته باشیم.
به نظرتان فوتسال زنان پتانسیل این را دارد که در سطح جهانی برای کشور مقام بیاورد؟ هم اکنون فوتسال زنان ایران نسبت به کشورهای همسایه چه جایگاهی دارد؟
ایران در آسیا، دو قهرمانی به‌دست آورده و سطح بالایی در کشورهای همسایه دارد ولی در سطح جهانی در حال حاضر حرفی برای گفتن نداریم با اینکه بازیکن‌های ما خیلی از نظر فنی بالاتر هستند و خوش تکنیک هستند ولی در قالب تیمی هنوز موفق نشدیم درسطح جهانی بدرخشیم که این دلایل خاص خودش را دارد که باید خیلی برنامه دقیقی روی آن پیاده شود که متأسفانه انگارکسی تمایل برای این کار ندارد.
در گذشته عضوی از فوتسالیست‌های زن مثل نیلوفر اردلان، ممنوع الخروج شدند به نظرتان چه کاری می‌شود در این باره که در خصوص سایر وزرشکاران زن نیز می‌شنویم کرد؟
وقتی سیستم مرد سالاری از کشورخارج شود حتما این جریانات که هر ساله در رشته‌های مختلف پیش می‌آید هم حل خواهد شد.
نظرتان درباره خبر پناهندگی ورزشکاران‌مان که بعضا می‌شنویم، چیست؟ در رشته خودتان این مسئله تا چه میزان پررنگ است؟
واقعا چرا باید یک ورزشکار خانواده، دوستانش، کشورش جایی که برایش از صفر شروع و تلاش کرده و به موفقیت‌های بسیاری در آن رسیده را رها کند و وارد کشور دیگری شود و آن همه سختی تحمل کند؟ به نظرم چون ارزش نیست، احترام نیست و توقعات را برآورده نمی‌کنند گاهی انسان مجبور می‌شود و هیچ راهی برای خودش جز این پیدا نمی‌کند.
اخیرا درباره پوشش فوتبالیست‌های زن جنجــال‌هایی ایجاد شد و مثلا نمایندگان مجلــس نسبــت بـه آن واکنش‌هایی نشان دادند به نظرتان چقدر این حواشی، اثر منفی روی عمــلکرد بازیکنان دارد و تاثیرات بد از بعد روانی خواهد داشت؟
طبیعتا این روند فشار روانی دارد و باعث می‌شود بازیکن از تمرکز لازم خارج شود متاسفانه بازهم همه اینها برمی‌گردد به همان نگاه جنسیتی.
درست در فوتبال زنان ایران و در همان پست سنگربانــی کـه شما حضور دارید حواشی تلخی بــرای زهره کــودایی پیــش آمد اگر بخواهید خطاب به ایشان، بــه کســانی که چنین قضاوت‌هایی می‌کنند و تاثیرات آن صحبتی بفرمایید چه می‌گویید؟
ما وقتی به یک درجه‌ای می‌رسیم، حواشی‌های پشت سرمان خیلی زیاد می‌شود و کلا زیر ذره بین می‌رویم دراین مواقع واقعا مردم کشورمان باید حمایت کنند مثل کاری که با زهره کردند و این خیلی خوشایند بود تا بوده همین بوده گاهی جاده موفقیت خیلی دلسرد کننده می‌شود.
حضور زنان در استادیوم‌ها همچنان یکی از دغدغه‌هایی است که ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کند ولی مجبور است تا برای رضایت فیفا و تدام میزبانی حضور در رقابت‌ها به آن تن دهد، حتی در مسابقات مقدماتی جام جهانی برای این موضوع وعده داده شده بود و در حالی‌که قرار بود بازی ایران و کره با حضور زنان باشد در نهایت به صورت کلی بدون تماشاچی برگزار شد و فعلا از قرار این رویه به بهانه کرونا ادامه دارد تا سبب محرومیت ایران نشود. خودتان استدلال‌هایی که برخی مبنی بر مشکلات حضور زنان در استادیوم‌ها بیان می‌کنند را چه قدر توجیه پذیر می‌دانید و نظرتان را جع به این استدلال‌ها و کسانی که در مجموع مخالف با حضور زنان در استادیوم‌ها هستند، چیست؟
این موضوع کاملا درست است. بگویند دلایل‌شان برای این مخالفت‌ها چست؟ می‌گویند حجاب؟ ما که با حجاب و الگو خاصی وارد استادیوم می‌شویم، می‌گویند ناسزا گفتن مردها؟ الان وقت پشت هم بودن ماست. مردها می‌توانند به پیشرفت جامعه و این رشته کمک کنند چرا آن‌ها نتوانند در این زمینه حماسه سازی کنند؟ وقتی نماد مرد ایرانی با اصالت بودن و با شخصیت بودن است من فکر نمی‌کنم مشکلی برای حضور آزادانه همه زن‌ها در استادیوم باشد .
بارها البته در گذشته برای رفع موانع قانونی به شکل گزینشی شاهد حضور تعداد کمی از زنان در استادیوم ها بودیم آیا این روند می‌تواند خواست و مطالبه زنان را مهیا کند؟
فکر نمی‌کنم، این شرایط باید برای همه مهیا باشد از من زهرا لطف آبادی که بخواهم بازی تیم محبوبم را از نزدیک ببینم تا خانمی که پایش به توپ نخورده و تیم محبوبش را دوست دارد.
وضعیت تماشاچی در رقابت‌های فوتسال زنان چگونه است؟ آیا از این بابت نیز محدودیت‌هایی وجود دارد؟
در حال حاضر بله به خاطر شرایط کرونا هیج تماشاگری نداریم. ولی در شرايط عادی حضور تماشگرها زیاد بود هم برای بازی‌های ملی و هم بازی‌های لیگ برتر. البته دراین مسابقات قبلتر فقط بانوان و تعدادی از مسئولان می‌توانستند به عنوان تماشاچی حضور داشته باشند اما الان حتی مسئولان هم به عنوان تماشاچی نیستند و فقط بانوان حضور دارند.
به نظرتان چه قدر وجود تماشاچی و البته پخش زنده مسابقات فوتسال و فوتبال (به‌صورت کلی ورزش‌های ) زنان می‌تواند به انگیزه‌ها در رقابت‌های داخلی کمک کند آن هم باتوجه به اینکه به هرحال همه بازیکنان با پوشش مدنظر مسئولان در این رقابت‌ها حضور می‌یابند. عدم پخش این رقابت‌ها و تصاویر آن چه تاثیری در بازیکنان عرصه‌های مختلف ورزش دارد ؟
وقتی پخش زنده باشد وقتی یک برنامه تخصصی در تلویزیون به فوتسال بانوان اهمیت بدهد، می‌دانید چندین نفر به این فکر می‌کنند که اسپانسر تیم‌ها بشوند تا دیده شوند؟ چرا این موضوع را خیلی ساده نادیده می‌گیرند؟ یادم هست چند سال پیش یک برنامه‌ای بود به نام 2020 و تایم زیادی به فوتسال زنان اختصاص داده بود چقدر آن سال شرایط لیگ خوب بود و انگیزه بین ما بازیکن‌ها خیلی زیاد بود و خانواده‌ها از دیده شدن بچه‌های‌شان لذت می‌بردند. متاسفانه ما در فوتسال در حال رشد نیستیم در حال پس‌رفت هستیم و نیاز به توجه داریم (شاید این حق ماست، چون همیشه از کنار همه بی‌توجهی‌ها ساده گذر کردیم)
ارسال نظر