بحران آب اصفهان

هر طور که به مسأله بحران آب اصفهان بنگریم واقعیت آن است که نمی‌توان مسأله آب اصفهان و خشک شدن آب زاینده رود را جدا از مسأله کلان بحران آب در ایران دانست. کم نبودند کسانی که هشدار می‌دادند و می‌گفتند وضعیت آب کشور در سال‌های آینده بحران‌زا خواهد بود. خود من در حدود شش سال پیش مقاله نوشتم و اشاره کردم به اینکه بحران آب در آینده کشور بسیار جدی خواهد بود. مشکل فقط در استفاده نادرست از آب نیست؛ بارها و بارها گفته شده با اینکه بیش از 80 درصد مصرف آب کشور صرف کشاورزی می‌شود معذالک بخش عمده‌ای از این مصرف در حقیقت «هدر رفت» است. هدر رفت بخش قابل توجهی از آب مورد مصرف کشاورزی قرار می‌گیرد تضییع شده و استفاده بهینه از آن صورت نمی‌گیرد که این سرمایه‌گذاری سنگین می‌طلبد برای جلوگیری از هدر رفت آب؛ امری که نمی‌توان صرفا از کشاورزان که درآمد چندانی برای سرمایه گذاری ندارند، انتظار داشت که بیایند و این سرمایه گذاری را بنمایند. عقلا و منطقا این وظیفه نظام جمهوری اسلامی است که این سرمایه گذاری را انجام دهد یا به صورت وام کم بهره به کشاورزان یا به اشکال دیگر کمک کند که کشاورزان از سیستم‌های آبیاری استفاده کنند که این قدر آب کشاورزی به هدر نرود. مسأله دیگر کشت محصولاتی است که مصرف آب آنها خیلی زیاد است به عنوان مثال هندوانه یا برخی از محصولات دیگر این هم باز وظیفه جهاد کشاورزی می‌باشد که در حقیقت تلاش کند که کشاورزی در ایران به سمت و سوی محصولاتی برود که آب کمتری مصرف بکند که چنین تلاشی هم صورت نمی‌گیرد مثلا در اصفهان به‌رغم اینکه با مشکل کم آبی مواجه هستیم ولی برنج کاشته می‌شود که برنج یکی از پرمصرف‌ترین محصولات آبی است. به عبارت دیگر توجه به مصرف آب یک امر آینده نگر می‌باشد اگر امروز برنامه‌های مناسب برای مصرف آب در کشور توسط کارشناسان در دستور کار قرار بگیرد ما حاصل را شاید پنج یا ده سال دیگر ببینیم اما متاسفانه نظام جمهوری اسلامی ایران بارها نشان داده است که حال برایش اهمیت دارد، پنج یا ده سال آینده اساسا خیلی مطرح نمی‌باشد.