«پروین بهمنی» مادر لالایی ایران درگذشت
«پروین بهمنی» خالق لالاییهای مادرانه ایرانزمین که بهدلیل وخامت ناراحتی قلبی، ریوی در بیمارستان بستری شده بود، درگذشت. دامون ششبلوکی فرزند «پروین بهمنی» گفت: چند روز پیش حال مادر رو به وخامت گذاشت و حتی قدرت تکلمش را از دست داد، در تکاپوی یافتن بیمارستانی برای بستری و رسیدگی و مداوای ایشان بودیم و چند روز هم بستری بودند که در نهایت متاسفانه مادر جانبهجان آفرین تسلیم کرد. پروین بهمنی متولد ۱۳۲۸ در شیراز، خالق لالاییهای محلی و پژوهشگر فرهنگ قشقایی است. وی فارغالتحصیل دانشسرای تربیتمعلم بوده و در کسوت معلمی خدمت کرده است. این پژوهشگر پس از سالها تحقیق و اجرا و گردآوری لالاییهای مناطق مختلف ایرانزمین، نشان درجه یک هنری (دکتری) را از وزارت فرهنگ و ارشاد دریافت کرد و اولین زن برگزیده مفاخر هنری تُرک محسوب میشود. بعداز پایان تحصیلات وارد دانشسرای عشایری شد و به مدت ۱۶ سال به آموزگاری اشتغال داشت و همزمان مشغول آموختن ردیفهای موسیقی بود. مدتی نزد اساتیدی چون محمدحسین کیانی، حبیبخان گرگین، غلامرضا خانبهمنی و محمدقلی خورشید موسیقی اصیل یاد گرفت سپس به تهران مهاجرت کرد. خانم بهمنی در کنار نغمات و
لالاییهای محلی بهعنوان یک پژوهشگر موسیقی شناخته میشود. در سال ۱۳۸۶ با لالایی در فیلم «سه زن» ساخته منیژه حکمت به شهرت رسید. این آواز خیلی زود نه تنها در ایران بلکه در کشورهای مختلف مورد توجه قرار گرفت و بسیاری از تهیهکنندگان، موسیقیدانان و پژوهشگران بهسمت موسیقی قشقایی کشیده شدند.«پروین بهمنی» دارنده نشان درجهیک هنری از ایران، دکترای افتخاری از کنسرواتوار مسکو و دانشگاه دولتی کشور ترکیه است.
پیام تسلیت وزیر ارشاد
محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با انتشار متنی درگذشت پروین بهمنی را تسلیت گفت. در این پیام آمده است: این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست؛ روزی رخش ببینم و تقدیم وی کنم. خبر درگذشت حافظ لالاییهای ایرانزمین موجب تاسف بسیار شد. زندهیاد پروین بهمنی که با پژوهشهای سترگ خود، لالاییها و موسیقی فراموش شده «عاشیقلر» را زنده کرد و برای سالیانی دراز، به جستوجوی عاشیقها و نواهای گمشدهشان در سرتاسر ایران زمین گشت تا نوای آنها را که سینهبهسینه به امروز رسیده بود، ثبت و ضبط کند. او به حق یکی از حافظان ارجمند فرهنگ بومی و اصیل این سرزمین بود و توانست نوای جانسوز موسیقی قشقایی را تا آن سوی مرزها طنینانداز کند. وی با حفظ و اشاعه لالاییهای مادرانه ایرانزمین، و خوانش لالاییهایش نشان داد که قشقایی زندگیاش با صفا و صمیمیت و هنر و موسیقی سرشته شده است. بهراستی که آثار او تداعیگر موسیقیِ پیچیده در دشتها و کوهستانها و نغمههای گم شده در سایه سارِ سیاه چادرهای عشایری که خود محصول ذوق و سرپنجه هنرمندانه زنان عشایر ایران بوده، است. زندهیاد بهمنی که کودکی خود را در ایل گذرانیده بود، سالها بهعنوان
آموزگار در مناطق مختلف عشایری استان فارس خدمت کرد.
ارسال نظر