فوتبال باشگاهی، بزرگتر ندارد
جلال چراغپور کارشناس فوتبال
باشگاههایی که از لحاظ مالی شرایط بهتری دارند در فصل نقلوانتقالات عملکرد بهتری دارند و میتوانند بازیکنان بهتری جذب کنند. در لیگبرتر ایران نهایتا ۳۰ تا ۳۵ بازیکن تاثیرگذار داریم و دیگر بازیکنان در سطوح متوسط و سایه هستند. تیمی که 5 بازیکن موثر و حتی بیشتر از پنج بازیکن جذب کند برای رسیدن به قهرمانی بخت بیشتری خواهد داشت. در اینجا سرمربی و دستیارانش نقش خاصی نخواهند داشت. سرمربی تیم آخر هم میتواند با حضور بازیکنان کلیدی و آماده لیگبرتر همان نتایجی را کسب کند که سرمربی تیم اول بهدست آورده است. وقتی در کلاسهای مربیگری مدرسان تغییر نمیکنند و انتقال دانش مربیگری برای دادن مدرک A آسیا مانند گذشته است سطح علم مربیان لیگبرتر تفاوتی باهم نمیکند. در این بین مربیان براساس روابط اجتماعی، مدیریتی و حتی سیاسی صاحب موقعیت شغلی میشوند. انتخاب سرمربی هم به کارنامه نیست و اگر چنین بود در یک فصل یک مربی در سه تیم کار نمیکرد. در خارج از ایران وقتی سرمربی تیمی نتیجه نمیگیرد مدتی بهخود استراحت میدهد و در کلاسهای مربیگری تکمیلی شرکت میکند تا متوجه ایرادهایش شود و علم خود را بهروز کند. در داخل کشور چنین موضوعی
وجود ندارد و انتخاب سرمربیان براساس اتفاقات رقم میخورد و قابل پیشبینی نیست. فوتبال باشگاهی ایران فاقد بزرگتر است. منظور از بزرگتر قانون است. قانونی وجود ندارد که پایبندی به آن دیده و حس شود. اگر اجرای قانون را در فوتبال ایران مشاهده میکردیم در فصل نقلوانتقالات شاهد اتفاقات بهتری بودیم. بسیاری از بازیکنان کلیدی تیمها بهراحتی فروخته میشوند و جایگزین برای آنها جذب نمیشوند. در این بین تیمی که پول بیشتری داشته باشد موفقتر عمل میکند. برای بازیکنانی که پیشنهاد خارجی داشته باشند هم با توجه به نوع پیشنهاد تصمیمگیری انجام میشود. آنها نگاهی به هواداران و وضعیت تیم نمیکنند. وقتی همه نمایندگان ایران حذف میشوند و قهرمانی در سطح قاره نمیآوریم جای خالی بازیکنان کلیدی حس میشود. قهرمان پنج دوره اخیر لیگبرتر که قهرمانی با اختلاف فاحش امتیازی را تجربه کرده با اختلاف سه گل مغلوب نماینده عربستان میشود توهین نانوشتهای را متحمل شدیم. بازیکنان تاثیرگذاری در سالهای اخیر به فروش رفتهاند و برای آنها جایگزین نداشتیم. باشگاههای ایرانی منتظر هستند به آنها پیشنهاد داده شود، بهراحتی بازیکن را ترانسفر میکنند. خروج
بازیکنان کلیدی باعث خالیشدن لیگبرتر از مهرههای تاثیرگذار میشود و برای همین شاهد افت کیفی مسابقات هستیم. اگر بازیکنان ایرانی تا این اندازه خوب هستند چرا بهسادگی به آنها اجازه جدایی داده میشود؟ چنین اتفاقی در باشگاههای اروپایی رخ نمیدهد و بازیکنان ستاره و محوری خود را نمیفروشند مگر به قیمتی که بتوانند با آن بتوانند در جایگزینی جای خالی دچار مشکل نشوند. جدایی شجاع خلیلزاده، مهدی قائدی، احمد نوراللهی، محمدحسین کنعانیزادگان، امید ابراهیمی، علی کریمی، مجید حسینی و... از فوتبال ایران با هدف استراتژیک بوده و اگر این اتفاق فنی بود شاهد تمدید قرارداد بازیکنانی که در گذشته جدا شدند، بودیم، اما با قراردادی آزاد راهی اروپا میشوند یا پس از مدتی بازمیگردند.
ارسال نظر