شانگهای و افزایش قدرت چانه‌زنی ایران

ادامه از صفحه اول/ صرف اتکا به چین و یا روسیه واقعا ترمیم‌کننده منافع و امنیت ملی ما نیست. کشورهای در حال توسعه و پیشرفتی مثل بنگلادش، اندونزی، ویتنام از جمله کشورهایی بودند که برای سالیان سال تحت ستم و استعمار کشورهای زیادی بودند ولی همین کشورها برای رشد و توسعه خودشان تلاش کردند تا روابط متوازنی با قدرت‌های جهان برقرار کنند. اندونزی هم روابط متوازنی با چین دارد، هم با روسیه و هم با هند دارد. تلاش می‌کند از تمام فرصت ها و مزیت‌های جهانی و منطقه‌ای خود استفاده کنند و ویتنام هم اینگونه است. جمهوری اسلامی ایران کشوری جدابافته و تافته در جهان نیست که بخواهد مسیر متفاوتی را برود. آنهم مسیری که با یکسری تصوراتی که با واقعیات جهانی و منطقه‌ای منطبق نیست. ما اگر بخواهیم در مسیر رشد و توسعه‌ای و استقلال قرار دهیم و تحت فشار و نفوذ قدرت‌های جهانی نباشیم و بخواهیم یک نقش موثری در منطقه به عنوان یک قدرت منطقه‌ای داشته باشیم، نیازمند روابط متوازنی هستیم. نباید تنها اتکا به غرب کرد و نباید تنها اتکا به شرق کرد بلکه باید تلاش کرد با همه اینها روابط متوازنی داشته باشیم تا همه این قدرت‌ها به ما به عنوان یک کشور متکی به خود نگاه و روابط خود را با ما ترسیم و تنظیم کنند . چین و روسیه در دوران ریاست‌جمهوری باراک اوباما در شش قطعنامه علیه ما رای دادند. چه تضمینی وجود دارد که دوباره اینگونه نشود؟ چین نشان داده که حاضر به منازعه با آمریکا بر سر کشورهای دیگر نیست. خط قرمز چین، هنگ کنگ و تایوان هستند. بر سر همه چیز حاضرند معامله کنند. همین الان که تحریم‌های اقتصادی علیه ایران اعمال شده، آیا چین و روسیه با ما مراودات عادی تجاری و مالی دارند؟ آیا پول‌های ما از چین برمی‌گردد؟ پاسخ منفی است، چون ما تحت تحریم آمریکا هستیم نه تحریم سازمان ملل. باید مسائل‌مان را با جهان غرب حل کنیم یا حداقل اگر حل نمی‌کنیم، تعریف و مرزبندی‌های خودمان را مشخص کنیم. قطعا اگر بخواهیم همانند جبهه‌گیری طی چهار دهه گذشته ادامه دهیم و تلاش کنیم نه شرقی نه غربی را با اتکا به شرق در جهت مبارزه با غرب ادامه دهیم، به نظر نمی‌رسد بتوانیم نه تحریم‌های اقتصادی پیش رویمان را حل کنیم و نه بتوانیم مشکلات بزرگ داخلی را که متاثر از این تحریم‌هاست، رفع کنیم.