نگرانی برای برجام وجود ندارد

انتخاب آقای علی باقری کنی به عنوان معاون سیاسی وزارت امور خارجه بهترین انتخابی بود که از دولت سیردهم و در مجموعه‌ای که در گرایش آقای رئیسی قرار دارند، می‌شد انتظار داشت و در این میان او حتی کارآمدی و برش نسبتا بهتری دارد. اگر مروری بر سوابق داشته باشیم جای این شکر باقی است که فردی انتخاب شده که سابقه‌ای مرتبط دارد، او در مذاکرات حضور داشته و با مقامات کشورهای دیگر از نزدیک روبه‌رو شده است. آقای باقری همچنین در دوره‌ای معاون حقوق بشر قوه قضائیه بودند و در آن زمینه نیز فعالیت‌هایی داشتند. حتی در مقایسه با وزیر خارجه انتخاب شده می‌توان به آقای باقری نمره بهتری داد، چراکه سابقه سیاسی و توان تصمیم‌گیری او بهتر است. جایی برای نگرانی در خصوص برجام هم نیست، چرا که رویکرد تیم مذاکره کنند توسط خود آنها در برجام تعیین نمی‌شود و از این روست که باید دغدغه رویکرد جامع ایران را در مذاکرات داشت. در حال حاضر نیز نیازی به نوشتن متن جدید در مذاکرات برجام وجود ندارد و ایران تاکید کرده به متن برجام چیزی اضافه نشود و یا از آن نکاهند. بنابراین نقش مذاکره کننده مانند نقش فردی است که در نهایت کار را به انجام می‌رساند. اگر قرار بر نگاشتن توافقنامه‌ای جدید بود، حضور فردی بدون اعتقاد به انجام چنین کاری می‌توانست سبب تاخیر شود اما اگر قرار باشد برجام به همان صورت که نگاشته شده بدون کم و زیاد تنها توسط طرفین پذیرفته شود، حضور آقای باقری چندان سبب تاخیر نیست. به هر حال تردیدی نیست که دولت، دولت آقای رئیسی است و نه آقای روحانی. طبیعی است که فردی به مذاکرات برود که به دولت آقای رئیسی نزدیک‌تر باشد. همچنین نباید فراموش کرد که نمی‌توان به دنبال استانداردهایی مثل آقایان ظریف و عراقچی بود، سنجش باید با محک و معیار دولت آقای رئیسی باشد و با این محک و معیار تصور بر اینکه آقای‌باقری در مقایسه با آقای عبداللهیان یا چهره‌هایی که در اطراف تیم آقای رئیسی هستند نمره بالاتری دارند. در دیگر امور بین‌الملل نیز آنچه می‌تواند رخ دهد این است که دولت آقای رئیسی در سیاست خارجی به سمت انزوای بیشتر رود. اما از سوی دیگر این احتمال نیز وجود دارد که شرایط به معنای واقعی تغییر کند؛ یعنی جناح راست کاملا خلاف انتظار ما از در تهامل بیشتر با کشورهای دیگر برآید. اگر رویکرد آنها در امتداد سیاست‌های گذشته باشد به سمت انزوای بیشتر پیش خواهند رفت اما این امکان نیز وجود دارد که فشار مشکلات عملی جامعه عملکرد آنها را تغییر دهد. فشار واقعیت‌ها شدید است و وقتی دولت با الزام به حل مشکلات مردم مواجه می‌شود، ناچار نوع رفتار خود را تغییر می‌دهد، اما چنین شرایطی به این معنی نیست که آنها از نظر فکری تفاوت اساسی کرده‌اند یا برنامه‌های خود را تعدیل نموده‌اند.