سالی که نکوست از بهارش پیداست ...

دولت برنامه اقتصادی مدون و قابل قبولی برای اصلاح امور اقتصادی کشور ندارد و آنچه آقایان وزرا و در بحث اقتصادی و ساختن یک میلیون مسکن و چه در موارد دیگر قول داده‌اند، بیشتر جنبه شعار دارد تا برنامه، به این معنا که برنامه یک چیز است و شعار یک چیز دیگری. شعار برای جلب رای مردم به صورت مقطعی است ولی برنامه یک راهکار یا نقشه راه برای رفع مشکلات کشوراست. اکنون برخی از مسئولان از اینکه مردم باید صبر پیشه کنند و حل مشکلات نیاز به زمان طولانی دارد، سخن می‌گویند. ما هم این را قبول داریم که مشکلات اقتصادی یک شبه نیامده که یک شبه برطرف شود ولی برنامه‌ای برای حل مشکلات ارائه نمی‌شود. مانند بنده خدایی که ته چاه بود و دوستش به او می‌گفت: صبر می‌کنی بروم طناب بیاورم؟ واو می‌گفت که صبر نکنم، چکار کنم؟ مجبورم که صبر کنم. صبوری مردم ایران زبانزد شده و واقعا قابل تقدیر است ولی شما برنامه ندارید. اگر مردم ببیند که برنامه دارید هم صبر می‌کنند و هم امیدوار می‌شوند ولی شما به عنوان دولت برنامه‌ای برای اصلاح امور اقتصادی کشور شفاف ارائه دهید. وقتی برنامه را در معرض افکار عمومی قرار دهید، اقتصاددان‌های کشور با هر نحله و مشرب اقتصادی خواهند گفت که چند درصد امید به اصلاح هست ولی ما برنامه‌ای فعلا ندیده‌ایم. یکسری حرف‌هایی گفته می‌شود که اصلا مطالعه نشده، ظرفیت کشور بررسی نشده، امکانات کشور برآورد نشده و قولی می‌دهید که با این شرایط عملی نیست و چون عملی نیست به ناامیدی دامن می‌زند. بنابراین اگر مردم صبورایران چند سالی صبر کنند تا آثار کارها خود را نشان دهد و نشان نداد، چه خواهد شد؟ اگر به دولت قبلی اعتراض می‌کردید و خودتان نتوانستید حل کنید، آن موقع تکلیف مردم چیست؟ «ثم ماذا»، بعد می‌خواهید چکار کنید؟ درحقیقت اگر مجلس، مجلسی قوی بود باید کارها را زمان‌بندی می‌کرد. برنامه وزیر اقتصاد و وزرای اقتصادی دولت را می‌گرفت و به جای حرف‌های بی‌اساس خسته‌کننده‌ای که در چند روز طی دفاعیات و مخالفت‌ها بیان شد، برنامه می‌خواست و می‌گفتند به شرطی رای می‌دهند که مثلا تا سال آینده قدم‌هایی برداشته شود نه اینکه آقایان به تعریف و تمجید از یکدیگر بپردازند. تمجید که دردی از دردها علاج و مشکلی از مشکلات حل نمی‌کند. متاسفانه روحیه مداحی و تعریف و تمجید در گذشته هم بوده و در این اکنون شدت بیشتری گرفته است. این درحالی است که اگر دولت را دوست دارند و می‌خواهند به ارکان دولت خدمت کنند، باید راهکار ارائه دهند. بارها به اینکه بیان انتقاد مشکلی را حل نمی‌کند، اشاره کرده‌ام و لزوم ارائه راهکار را یادآور شده‌ام. راهکار باید ارائه داد. یکی از مواردی که حتما باید حل شود وگرنه مشکلات حل نخواهد شد، ارتباط با دنیاست.اما تا به این نکته اشاره می‌کنیم، می‌گویند که منظورمان آمریکاست! آمریکا هم یکی از کشورهاست. رفتار مسئله‌انگیز وزیر خارجه کشورمان در عراق نه‌تنها به ارتباط ما با کشورهای همسایه کمک نکرد بلکه آنها را از ما دورتر کرد. رفتاری غیردیپلماتیک همراه با سخنرانی پرایراد که حداقل چندین غلط مصطلح داشت. چرا به زبان خودمان افتخار نکنیم و با زبان فارسی سخن نگوییم؟ چرا در جایی که نخست‌وزیر عراق نام «خلیج‌فارس» را تحریف کرد، اعتراض نکردید؟ چرا در جایی که تعریف شده بود نایستادید. از کشورهای همسایه شروع کنید تا توان ارتباط با کشورهای همسایه را بسنجیم. سالی که نکوست از بهارش پیداست... دیپلماسی که در اولین سفر وزیر خارجه اتفاق افتاد و ایراداتی داشت و از این جهت تا آذرماه مذاکرات وین به تاخیر افتاده است. غافل از اینکه وقتی مذاکرات وین به تاخیر بیفتد تحریم‌ها همچنان به قوت خود باقی است، نمی‌توانیم نفت بفروشیم و اگر هم بفروشیم پولی به داخل کشور برنمی‌گردد و فشارهای اقتصادی هم بر گرده مردم است. البته ما همیشه آرزوی موفقیت می کنیم ولی «دو صد من استخوان باید که صد من بار بردارد». به آینده حواله دادن به شرطی خوب است که در کنارش یک برنامه زمان‌بندی علمی دقیق مورد تائید اقتصاددان‌های کشور ارائه شود. در غیر اینصورت وقت خودشان را می‌گذرانند. فراموش نکنیم که تورم مساوی با بی‌عدالتی است و از دری که تورم وارد شود از در دیگر عدالت فرار می‌کند. عدالت یعنی تورم صفر درصد، این درحالی است که بعضی کشورهای همسایه تورم منفی دارند ولی برنامه‌ای برای مهار تورم در دولت که با واقعیت‌های فعلی کشور منطبق باشد، در عمل و شفاف دیده نمی‌شود.