مرگ چنين خواجه نه كاري ست خرد

بزرگ مرد ديار «نور» ابوالحسن علا (ايرج خان) چشم از جهان تيره فرو بست و به روشناي ملكوت پيوست. مردي به شكوه بيشه‌ها، سرافرازي كوه‌ها و افتادگي درياي مازندران. قلندري آزاده، كه از ميراث عظيم نياكان نژاده‌اش جز گوهر سخاوت و زيور مروت، توشه اي براي خويش ذخيره نكرد و بي‌اعتنا به مواهب و مراتب دنيوي، مديريت و تدريس در دبيرستان هاي شهر را برگزيد و به تربيت شاگرداني پرداخت كه بسياري از آنان، بزرگان امروز اين خطه‌اند. اكنون ما مانده‌ايم و جاي خالي آن درخت سايه گستر، كه ديگر نيست تا به قامت استوارش تكيه كنيم و در سايه ي عظمت و وقارش بياساييم. در اين لحظات دشوار، توان و مجالي بيش از اين براي شرح فضايل اخلاقي آن استاد وارسته و پير به حق پيوسته ندارم. تنها بي‌اختيار اين مرثيه ماندگار مولانا را زمزمه مي كنم كه گويي در غم فقدان تمام بزرگان بي جايگزين در همه اعصار سروده شده است:
كاه نبود او كه به بادي پريد / آب نبود او كه به سرما فسرد
شانه نبود او كه به مويي شكست / دانه نبود او كه زمينش فشرد
گنج زري بود در اين خاكدان / كو دو جهان را به جوي مي شمرد...
هرچند در اين روزهاي تلخ به حضور گرم و آرامش بخش بستگان، دوستان و آشنايان گرامي نيازمنديم، اما لازم است از يكايك بزرگواران در شهرستان نور، تهران و ساير شهرها تقاضا كنم به دليل شيوع بي‌سابقه ويروس كرونا و جهت حفظ سلامت خود و ساير عزيزان از حضور در آئين تشييع و تدفين و تشريف فرمايي به منزل خودداري فرماييد و دورادور با تلاوت آيات قرآن و دعا براي شادي و آمرزش روح آن پير جوانمرد، تسلي بخش دل داغدارمان باشيد.