زنان قمه بهدست؛ مردان افسرده
ادامه از صفحه اول/ به عنوان فردی که بیش از چهل سال از عمر و جوانی خویش را در مطالعات میدانی وپژوهشهای نظری صرف کردهام؛ به مسئولان، مدیران و اندیشهورزان در هر جناح و دیدگاه سیاسی و فکری اعلام خطر میکنم. بیشک فرزندان هیچکس در حاشیه امنیت نیست و مبادا تصور کنیم جایگاه سیاسی، اجرایی و مالی، پردهای به قدرت و ضخامت تار عنکبوت در اطراف عزیزان ایجاد خواهد کرد. از سوی دیگر نمیدانم چرا جامعهشناسان، جرمشناسان، روانشناسان، حقوقدانان، نخبگان و فرهیختگان در مقابل این همه حوادث تلخ و خشونتبار سکوت اختیار کرده و جامعه را از خطر گسترش خشونت آگاه نمیکنند؟ در حالیکه این سکوت را میتوان از چند حالت مورد بررسی قرار داد:الف- آنها گفتن و نوشتن را بیفایده و بلااثر تلقی میکنند و مصیبت را بزرگتر از کلام میدانند. ب- این عزیزان به بیاثر بودن گفتن و نوشتن پیبرده و جامعه را به امان خدا رها کردهاند. ج: حوادث تلخی را که ما در اخبار و مخصوصا فضای مجازی میبینیم، حتما به ذهن دیگران بهویژه دستاندرکاران نیز میرسد، آنها باید اقدام کنند. د- اظهارنظر در مورد مسائل مهمتر و ضروریتر وجود دارد که باید بیشتر از حوادث اجتماعی به آنها توجه شد.
ارسال نظر