بي اعتباري طرح‌ها و لوايح شما؛ چرا؟

مجلس در عملکرد خود باید دسته‌بندی شده و با توجه به مسائل و مشکلات روز نگاه کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت عمل کند. جز روزهایی که در مجلس مسائل مهمی مثل بودجه مطرح است، نمایندگان حق نطق دارند. دو یا سه نماینده برای هفت دقیقه و دو نماینده با قرعه کشی برای پنج دقیقه نطق می‌کنند. در قانون آمده است که این نطق‌ها باید در مورد مسائل مهم حوزه انتخابی یا کشور صورت گیرد. در روزهای اخیر نطق‌های نمایندگان با وجود شرایط کشور را دیده‌ایم. با اینکه ما هم ممکن است منتقد عملکرد وزرا باشیم اما می‌توان دید که در موضوع سوال از وزرا از پیش مشخص بود که هر پاسخی از سمت وزیر ارائه شود همان اصطلاحا کارت زرد را دریافت می‌کند. البته که کارت زرد تنها یک اصطلاحی است که بنابر آثار روانی مساله استفاده می‌شود و در قانون اصلا چنین چیزی وجود ندارد که سه کارت زرد باعث استیضاح شود بلکه استیضاح شرایط خاص خودش را دارد و حتی ممکن است با پنج کارت زرد هم انجام نشود. حالا که پایان کار دولت است همه می‌دانند که حدود سه هفته دیگر وی قطعا وزیر نخواهد بود و احضار و تذکر باعث تاثیر بر عملکرد کسی نمی‌شود اما وقت مجلس را با ساعتی میلیون‌ها تومان ارزش برای مسائل غیرمهم تلف می‌کنند در حالی که مساله کرونا، کمبود واکسن، اعتراضات اقتصادی مختلف مردم در هر جای کشور و کمبود آب خوزستان وجود دارد. در مسائلی مثل موضوع آب خوزستان هم نمی‎توان گفت که این موضوع تنها مربوط به نماینده خوزستان است بلکه هر نماینده مجلس نماینده تمام ایران است و می‌تواند به مسائلی از این دست بپردازد اما متاسفانه مسائلی که مردم با آن دست به گریبان هستند برای آن‌ها عادی و فراموش شده است. مقام معظم رهبری فرمود که باید بنا را بر تفاهم گذاشت اما اگر نطق‌های هر روز مجلس را گوش کنید سخنی را نمی‌شنوید که بدگویی رئیس جمهور یا یک وزیر را نکند و مانند دو کشور متخاصم و دشمن با یکدیگر برخورد می‌کنند. درست است که اشکالات در دولت و عملکرد وزرا وجود دارد، درست است که انتقاد بسیار خوب است، اما این توهین‌ها و پرده‌دری‌های بی‌نتیجه راه به کجا می‌خواهد ببرد؟ اصل تمام این اقدامات عقده‌گشایی‌های جناحی و برخورد با رقیب است و نه طرح مسائل به نحوی که لااقل برخی مشکلات حل شوند. حتی همین دعواها و توهین‌ها به جایی ختم نمی‌شود که کوچکترین معضلی برطرف گردد و بنابراین تنها در دایره دعوا و قیل و قال جناحی باقی می‌ماند. در آینده اما نظیر این مسائل و مشکلات را نخواهیم داشت چرا که بخش عمده وظایف مجلس نظارت است و این نظارت بر نهادهایی خواهد بود که از جریان خود مجلس هستند، هیچکس نظارت بر کارش را امری مطلوب تلقی نمی‌کند و در نتیجه تنازعاتی پیش خواهد آمد مگر اینکه نظارت آنچنان که باید و شاید صورت نگیرد و همین امر هم باعث گلایه‌های بسیار و برخوردهای مردم خواهد شد. گرچه این یکدستی مسائلی را برای منافع مردم ایجاد می‌کند اما در حال حاضر در دهکده کوچک و شیشه‌ای جهانی فضای مجازی، رسانه و قلمی داریم که مسائل را به خوبی منتقل می‌کند. همیشه افکار عمومی و نظر جاری مردم مانند سیلی افکار ناکارآمد را با خود می‌برد. بزرگترین محکمه، بالاترین دادگاه و مهم‌تر از محکمه‌ای که حکم زندان، حبس و شلاق می‌دهد افکار عمومی است. تا کنون مردم موثر بوده‌اند و خطر آن است که مردم از تاثیر خود ناامید شوند. چه طرح‌ها و لوایحی بوده است که به محض انتشار در رسانه عقب افتاده و یا به نوع دیگری عمل شده است. در مقابل هم اصحاب رسانه و نمایندگان مجلس باید در یاد داشته باشند که در کار خود همواره نماینده مردم و وکیل آن‌ها هستند.