تلخ‌تر از تلخ
نبی‌اله عشقی‌ثانی تحلیلگر و فعال سیاسی
یک‌بار دیگر دوتصادف اتوبوس به فاصله یک روز کام همه مردم را تلخ کرد؛ تلخ‌تر از تلخ. پیام‌های تسلیت روسای سه قوه نیز نمی‌تواند اندکی از این تلخی متاثرکننده غم‌انگیز را جبران کند. این تسلیت‌ها را نه به خانواده‌های داغ‌‌دیده؛ بلکه باید به مسئولان و دست‌اندرکاران و کسانی در سه قوه گفت که به‌دلیل نداشتن برنامه مناسب، نداشتن قوانین بازدارنده و نداشتن کارگزاران با احساس مسئولیت، باید پاسخگوی این قبیل حواد‌ث تلخ باشند. چگونه است که گواهی سلامت فنی به چنین اتوبوس‌هایی با نقص فنی آشکار داده می‌شود و چگونه است که این همه جاده ناایمن ساخته می‌شود. باید به کسانی تسلیت گفت که مسئول این بی‌تدبیری‌های غم‌انگیز هستند. باید عملکرد ایشان بررسی و پاسخگوی این فجایع باشند. کسانی که از خبرنگاران دعوت سفر به منطقه دریاچه ارومیه کرده‌اند تا شاهد محصول برنامه‌ریزی واقدامات آنان باشند اما با سهل‌انگاری و بی‌تدبیری جان این عزیزان را به راننده و اتوبوسی سپردند که هیچ شایستگی و صلاحیتی برای پذیرش چنین مسئولیت سترگی نداشتند. اینها باید احضار شوند و مورد بازخواست قرار گیرند. چگونه است که قوانین اجازه کار و رانندگی با چنین وسیله نقلیه‌ای ناایمن می‌دهد؟ چرا ماموران کنترل‌کننده عبور‌ومرور در جاده‌ها مدارک سلامت فنی اتوبوس را با دقت و وسواس کنترل نکرده‌اند واجازه سفر به چنین اتوبوسی داده‌اند تا چنین فاجعه‌ای رخ دهد؟ این افراد نیز باید مورد سوال قرار گیرند. مسئولان بالاتر همه باید خودشان را مسئول جان عزیزان جان‌باخته بدانند و از خودشان بپرسند چه باید می‌کردند که نکردند؟ زیرا مسئولیت ایشان چند برابر کارگزاران ساده است. در حادثه‌ای تلخ‌تر در اثر واژگونی اتوبوسی در جاده‌ای در استان یزد جان تعدادی از فرزندان عزیز این ملت که برای انجام خدمت مقدس سربازی حاضر شده بودند، فدای بی‌تدبیری، مسئولیت‌نشناسی، سهل‌انگاری و قصور عده‌ای نابخرد وظیفه‌نشناس شده که اکنون باید فرا خوانده شوند تا پاسخگوی عملکرد خود باشند. آری اما قبل از این افراد، مسئولان بالادستی باید به خودشان بیایند و به خودشان تسلیت بگویند که در وضع قوانین مدقن بازدارنده و تامین‌کننده سلامت مردم ناتوان بوده‌اند و جاده‌های ایمن نساخته‌اند وکارگزاران امین و مسئولیت‌شناس به‌کار نگماشته‌اند. این یک فاجعه ملی دهشتناک است که در جاده‌های کشور سالیانه ۲۶۰۰۰نفر کشته می‌شوند و چند برابر آن مصدوم و معلول می‌شوند. نمی‌شود گفت همه‌اینها برای جان خود ارزش قائل نبوده‌اند و سهل‌انگاری کرده‌اند. این موضوعی بسیار تلخ است که متاسفانه هر سال تکرار می‌شود و اقدامی اساسی برای پیشگیری از آن نمی‌شود؛ که اگر می‌شد این همه جان ارزشمند را از دست نمی‌دادیم. در این موضوع همه قوا مسئولند؛ هم در حوزه قانونگذاری، هم در حوزه انتظامی و قضائی و هم قوه مجریه، که مسئولیت مستقیم و مستمر و حداکثری دارند. آقایان مسئول نگاهی به آمار تلفات جاده‌ای در سایر کشورها بیندازید و با آمار جان‌باختگان جاده‌ای در کشور خودمان مقایسه کنید و بیندیشید چه باید می‌کرده‌اید که نکرده‌اید و چه تکلیفی برای پیشگیری از این فجایع تلخ‌تر از تلخ دارید.
ارسال نظر