فضای‌مجازی فوتبال را بیچاره کرده

فضای‌مجازی باید از مراودات ورزش حذف شود! فضای‌مجازی فوتبال ایران را بیچاره کرده است. به‌خاطر اینکه میدانی برای افراد بی‌سواد فراهم شده که همه نظراتشان را اعلام کنند. شما بخواهید با فضای‌مجازی زندگی کنید همین آش و همین کاسه می‌شود. بازی تمام‌نشده، وزیر مملکت در صفحه اجتماعی خود پست می‌گذارد. حالا من برای ایشان احترام قائلم، برای تمایلات ایشان هم احترام قائلم، ولی او به‌عنوان یک شخصیت حقوقی باید بداند که در جایگاهی هست که متعلق به همه مردم ایران است و بالاخره طیف وسیعی هم استقلالی هستند. از آن طرف هیات‌مدیره آن باشگاه می‌گوید من فلان می‌کنم! من یک خواهشی دارم از هیات‌‌مدیره‌های محترم، برای اینکه به فوتبال خدمت کنید بیایید بروید! این را جدی دارم می‌گویم. خودتان در خلوت خودتان دودو تا چهارتا کنید، برای چه شما به هیات‌مدیره استقلال، پرسپولیس و تیم‌های دیگر آورده‌اند؟ به چه دلیلی؟! به‌دلیل شایستگی‌هایی که در زمینه ورزش و فوتبال دارید؟! به‌خدا این‌جوری نیست، همه‌اش رابطه است! من خودم در لیگ‌برتر بودم، امسال خیلی چیزها دستم آمده است. همه‌اش رابطه است. آدم‌هایی که راجع به فوتبال حرف می‌زنند، شما می‌فهمی اصلا این آدم از فوتبال هیچی نمی‌داند. آن آدم می‌آید مثلا در یک باشگاه پست می‌گیرد، در فدراسیون پست می‌گیرد، در رشته‌های تخصصی مدیر و رئیس می‌شود، معلوم است برای فوتبال ایران هیچ اتفاقی نمی‌افتد. یکبار برای همیشه یک چیزی به‌نام وجدان داریم. منم دوست دارم رئیس بهترین بیمارستان ایران بشوم! اما آیا به من می‌دهند؟ تخصصش را ندارم! به‌خدا قسم فوتبال و ورزش هم تخصصی است. شما وقتی در جایی که درست نیست باشی، همین فساد اعمال می‌شود. یک موضوع جالب هم بگویم. کسانی‌که خودشان منشأ فساد بودند الان سردمدار مبارزه با فساد شده‌اند. همه ما یک گذاشته‌ای داریم. اسم نمی‌خواهم بیاورم. حرف صاحب دارد. وقتی حرف زده می‌شود خود طرف می‌داند با چه کسی هستم. منِ پیروز قربانی یک گذشته‌ای دارم. من نمی‌توانم آن گذشته‌ای که برای نتیجه‌گرفتن دست به هر کار کثیفی زدم را پاک کنم، الان بیایم سینه‌ام را سپر کنم بگویم وای! من مظلوم واقع شدم. من می‌خواهم با فساد مبارزه کنم! به خدا ما فراموشکار نیستیم. من برای شخصیت حقیقی همه دوستان احترام قائلم. به من یاد داده‌اند برای بزرگترهایم احترام قائل شوم. من حرفم با شخصیت حقوقی است. مثلا‌ دو نفر دعوا می‌کنند، یک مدیری از یک جای دیگر در صفحه اجتماعی خود پست می‌گذارد. آن یکی، در پست دیگر جواب او را می‌دهد. به‌نظرم همه ما باید روی کار خودمان تمرکز کنیم. همه ما یک نهاد و یک شخص بالادستی داریم. منِ پیروز قربانی اگر مدیر عامل‌ شوم، اگر رئیس هیات‌مدیره شوم، بالاخره یک رئیس مجمع بالادست من هست که باید روی کار من نظارت کند و به او جوابگو باشم. من هر کار بچگانه‌ای که انجام دهم برای اینکه خودم را بزرگ کنم؟ هیچکسی هم با من کاری ندارد! من نمی‌دانم این دوستانی که این‌همه در فضای‌مجازی هستند چه زمانی به کارهایشان می‌رسند؟!