صبوری پرسپولیس عامل اصلی برد دربی

بازی با پــرس و دوندگی هر دو تیـم شروع شد. استقلال و پرسپولیس سرعت را در شروع بازی در دستور کار قرار داده بودند و با نظم تاکتیکی خاصی به حمله و دفاع می‌پرداختند. بیست دقیقه پس از شروع بازی، پرسپولیس سرعت را کم کرد و سعی در اداره بازی نمود. زمانی که آرامش به وجود آمد، این تیم صاحب توپ و میدان شد. استقلال رفت که روی ضدحمله به گل برسد و نتیجه آن، شوت ارسلان مطهری بود که در دستان حامد لک قرار گرفت. اولین کارت زرد را شهریار مغانلو در طی یک خطای بی‌مورد گرفت تا ترمز دستی‌اش کشیده شود. از دقیقه 20 تا 35 پرسپولیس نشان داد که بازیکن‌هایش توپ نگه دارتر از بازیکن‌های استقلال هستند و همین مالکیت توپ، اجازه می‌داد که پرسپولیسی‌ها به محوطه جریمه حریف، روان‌تر نزدیک شوند. پرسپولیس تا دقیقه 40 نشان داد که پرصبر و حوصله‌دارتر بازی می‌کند و می‌خواهد از همه 90 دقیقه برای رسیدن به نتیجه استفاده کند. از دقیقه 40 به بعد، استقلال شروع به آزار خط دفاعی پرسپولیس نمود ولی، عملیات انجام شده برای پرسپولیسی‌ها چندان هراسناک نبود. در حقیقت پنج دقیقه پایانی نیمه اول با وقت اضافه‌اش متعلق به استقلال بود اما در مجموع، می‌توان از یک نیمه اول پرهیجان نام برد که نشانه‌ای از یک بازی خوب داشت که هر دو تیم با حواس کاملا جمع به خنثی کردن یکدیگر می‌پرداختند.البته باید گفت که این بازی با 80هزار تماشاگر، می‌توانست برای نظاره‌گر تلویزیونی از لطف خاصی برخوردار باشد ولی یک استادیوم صدهزار نفری خالی، سر و صدایی برای تهیج اتاق‌های پذیرایی طبیعتا به همراه نداشت. دقیقه 46 برای لحظاتی قائدی، ضربان پرسپولیسی‌ها را بالا برد ولی حامد لک با جاگیری خوب، خیال همه را راحت کرد. استقلال تا دقیقه 52 با پرس پرفشار، جلوی مالکیت آسایش‌بخش پرسپولیسی‌ها را گرفت ولی پس از تصاحب توپ، پاس‌‌های پردقتی صادر نکرد تا موجب آزار پرسپولیسی‌ها بشود. دقیقه 55 استقلالی‌ها فراموش کرده بودند که پرسپولیس یک مار کبری دارد به‌نام آل‌کثیر، یک لحظه غفلت لازم بود تا این بازیکن سم‌اش را بریزد. گل آل‌کثیر نتیجه تاکتیک پرصبر و حوصله پرسپولیسی‌ها بود. از دقیقه 62 تا 64، استقلال هم با صبر و حوصله نقشه نزدیک شدن به دروازه حریف را کشید و نتیجه، بهترین شانس استقلالی‌ها را به‌وجود آورد که دیاباته آن را به راحتی حرام کرد. تا دقیقه 71 این سوال پیش می‌آید که تیمی که صاحب اسلحه‌ای به نام قائدی است، چرا تا این حد توانایی رساندن توپ به او را ندارد. در دقیقه 76 و در یک بازی پر رفت و آمد، کم کم خستگی در ساق‌های بازیکنان هر دو تیم نمایان شد. در دقیقه 82 شجاعی، دروازه پرسپولیس را نجات داد. استقلال روی یک ضربه کرنر می‌توانست صاحب گل شود ولی یار تعویضی پرسپولیس مانع آن شد. فرهاد مجیدی، دیابانه را آورد تا گل مساوی را بزند ولی او به پخش توپ در زمین خودی پرداخت. دیاباته و قائدی در محوطه جریمه برای هر حریفی خطرناک هستند اما نه در نیمه خودی. در دقیقه 88، همه به این نتیجه رسیدند که اگر استقلال از ابتدا جلوی پاس‌های کوتاه پرسپولیس را می‌گرفت شاید این تیم یک بر هیچ عقب نمی‌افتاد. متاسفانه دقایق آخر کمی از زیبایی این بازی کاسته شد ولی خب، عیبی ندارد. بازی در مجموع بازی بسیار خوبی بود.