میلیارد‌پشت‌میلیارد، خسارت‌پشت‌خسارت!

برای بررسی عملکرد وزارت ورزش و جوانان باید وضعیت تمام رشته‌های ورزشی را ارزیابی کرد، اما اوضاع فوتبال به‌اندازه‌ای اسفناک است که با همین یک فدراسیون به عنوان نمونه خروار وضعیت کاملا مشخص است. وزارت ورزش و جوانان به‌عنوان متولی اصلی ورزش کشور هرچند بارها اعلام کرده که دخالتی در سیاست‌های داخلی فدراسیون‌ها از جمله فوتبال ندارد، اما به وضوح مشخص است که کلیه تصمیم گیری‌های مدیریتی حتی در باشگاه با موافقت نظر وزارتخانه است. فدراسیون فوتبال در ماه‌های اخیر به‌حدی نابسامانی داشته که قابل بیان در یکی دو مقاله و یادداشت نیست. پرونده خسارت‌های چند‌ده میلیاردی ناشی از قراردادهای فاجعه‌بار با مربیان خارجی، مرتبا به‌ضرر ایران بسته می‌شود. مربیانی مانند برانکو، شفر و استراماچونی در دوره فعلی وزارت ورزش از کشور بیرون رفتند یا بیرون انداخته شدند و حالا از جیب بیت‌المال باید جبران خسارت شود. دو باشگاه استقلال و پرسپولیس مستقیما زیر‌نظر وزارت ورزش و جوانان اداره می‌شود و این دو باشگاه در سالیان گذشته تا توانسته‌اند بدهی بالا آورده‌اند. فدراسیون فوتبال هم که گل سرسبد قراردادها را با ویلموتس بست و حالا خودش و دستیارانش یکی پس از دیگری طلب‌های چند‌ده میلیاردی خود را از مجاری قانونی درخواست می‌کنند و حکم می‌گیرند. رئیس سابق فدراسیون فوتبال که این روزها رد و نشانی از او یافت نمی‌شود، چگونه می‌تواند خسارت بپردازد. مگر هم او نبود که گفته بود از تجارب قبلی قرارداد با کی‌روش درس گرفته‌ایم و اشتباه‌های قبلی تکرار نمی‌شود؟ پس چه شد که از خسارت ناشی از خشکشویی کی‌روش به خسارت بیش از صد میلیاردی ویلموتس رسیدیم؟ وزارت ورزش باید چه‌اندازه خسارت بر جای می‌گذاشت که پای مجلس به عنوان ناظر اصلی اجرای قانون و رسیدگی به تخلفات قوه مجریه، به ماجرا باز شود؟ اینکه دولت بعدی بیاید و وزیر جدید روی صندلی بنشیند و بگوید بدهی‌ها مربوط به دوره گذشته است، چه دردی از پول هدر رفته ملت دوا می‌کند؟