انفجار نطنز و چند نکته

ساعت‌ها به‌دنبال پیدا کردن عکس‌هایی از تاسیسات اتمی دیگر کشورها، گوگل را زیر‌و‌رو کرده اما چیز دندان‌گیری به‌دست نیامد. مثلا تنها عکس از تاسیسات اتمی دیمونای اسرائیل، عکسی است که از فاصله بسیار دور گنبد تاسیسات را نشان می‌دهد. اما با یک سرچ کوتاه در گوگل می‌توانید صدها عکس و ساعت‌ها فیلم از تاسیسات اتمی ایران پیدا کنید. با این حجم از اطلاعات تصویری و کلامی که مسئولین محترم ما گشاده‌دستانه از صنعت انرژی اتمی ایران در دسترس جهانیان قرار می‌دهند، یا نیاز دشمنان و رقبای ایران به این اطلاعات را کاملا برآورده می‌کنند یا اگر اطلاعات منتشر شده کفایت نکند، حداقل اطلاعات پایه‌ای را بدون‌هیچ هزینه و ریسکی برای آنها فراهم می‌کنند. به‌عنوان مثال، در مستند «استاکس نت» (‌ویروس کامپیوتری ساخت مشترک اسرائیل و آمریکا که منجر به آسیب‌زدن به بخشی از سانتریفیوژهای ایران شد) یکی از سازندگان ویروس روی عکسی در بازدید احمدی‌نژاد از سالن سانتریفیوژها نشان می‌داد چطور با وجود اینکه عکس از پشت مانیتور کنترل سانتریفیوژها گرفته شده بود، به وسیله انعکاس تصویر مانیتور در شیشه پنجره روبه‌روی مانیتور، آنها به‌راحتی متوجه آرایش سری ۶۴تایی سانتریفیوژها شده بودند؛ اطلاعاتی حیاتی برای ساخت ویروس که باید با خون‌دل آن را به دست بیاورند یا در سکانسی دیگر نشان می‌داد چطور با استفاده از عکس‌ها، دانشمندان هسته‌ای را مثل آب خوردن برای برنامه ترور آنها شناسایی کرده‌اند. نگارنده قبلا به احتمال خیلی ضعیف تصور می‌کردم شاید انتشار این حجم تعجب‌برانگیز از جزئی‌ترین اطلاعات صنعت اتمی ایران یک استراتژی حساب شده و با برنامه برای فریب دشمنان باشد، اما اقدامات تروریستی اسرائیل به این صنعت نشان می‌دهد برنامه حساب شده ای پشت این رویه نیست، کدام کشور اتمی دنیا چنین اطلاعات خود را انتشار عمومی می‌دهد؟ اسرائیل که صنعت هسته‌ای خود را از سال ۱۹۵۸ بنیان گذاشته، نه‌تنها غنی‌سازی گسترده اورانیوم؛ بلکه به اعتراف همه سرویس‌های اطلاعاتی مهم دنیا حداقل بین ۷۰ الی ۲۵۰ کلاهک اتمی آماده شلیک دارد، ولی تا به‌حال در ۶۲ سال گذشته هیچ مقام مسئولی در این کشور حتی وجود تاسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز را هم نپذیرفته؛ چه رسد به وجود سلاح هسته‌ای را.

چرا هند و پاکستان دو رقیب تشنه به خون هم متقابلا دست به خرابکاری در تاسیسات هسته‌ای همدیگر نمی‌زنند؛ نمی‌خواهند یا اینکه چنان دسترسی به آنها سخت است که نمی‌توانند؟ به عقل مسئولان کشورهای اتمی نرسیده که برای نشان دادن توانایی‌های کشورش جزئی‌ترین اطلاعات هسته‌ای خود را روزانه و لحظه به لحظه در رادیو و تلویزیون نشان بدهند؟ چرا مثل ما هر ساله جشن هسته‌ای برگزار نــمی‌کنند؟ گروه سرود با قــرار گــرفتن بیــن سانتریفیوژها سرود هسته‌ای نمی‌خوانند؟ آیا باید با این فرض ساده که بعضی از بازرسین سازمان بین‌المللی انرژی اتمی جاسوس آمریکا و اسرائیل هستند و چه بخواهیم و نخواهیم اطلاعات ما توسط این جاسوسان لو می‌رود، نباید از اطلاعات فوق‌سری اتمی کشور حفاظت کنیم؟ قطعا آسیب‌پذیری صنعت هسته‌ای ایران صرفا ناشی از مشکل ارضای نیاز دیده شدن که منجر به آسان‌گیری در حفاظت اطلاعات می‌شود، نیست، اما بی‌تردید این عامل یکی از عوامل مهم آسیب‌پذیری این صنعت است که اگر فکری اساسی برای ترک این عادت پرهزینه نشود، باید منتظر ضربات مهلک‌تر بود! انگار سعدی شیرازی هشت قرن پیش حال امروز ما را خطاب قرار داده و گفته است:
به اندازه‌ی بود باید نمود
خجالت نبرد آنکه ننمود و بود !
ای کاش مـسئـولان و نظام حکمرانی ما در تدوین استراتژی تبلیغاتی و اطلاع‌رسانی (دست‌کم در حــوزه‌های حساسی مانند صنعت هسته‌ای و موشکی) پند حکیمانه سعدی را سرمشق خود قرار می‌دادند.