جلوی روشم می‌گم

کلا غیبت کردن کار بسیار جذاب و هیجان‌انگیزی است. البته در همین ابتدا صحبت هایم باید خاطر نشان کنم که لذتی که در غیبت شنیدن است در خود غیبت کردن نیست.
غیبت کردن به شما انرژی مضاعف و انگیزه برای ادامه مسیر زندگی را می‌دهد و سرپوش مناسبی است برای تمام عقب‌افتادگی‌های شما و البته برتری اخلاقی و رفتاری شما نسبت به بقیه آدم‌ها. البته این فعل شریف ابزار مناسب خودش را می‌خواهد که قدیم‌تر‌ها عبارت بود از دو کیلو سبزی خوردن یا ورق زدن آلبوم‌های قدیمی و در صورت نبود هیچ‌کدام نهایتا با یک درد دل کوچولو شروع می‌شد‌. اما خوب خداروشکر این روزها به لطف تکنولوژی اسبابش متنوع‌تر شده است و با جملاتی این‌چنینی شروع می‌شود: که آره دیدی فلانی رفته فلان جا استوری گذاشته می‌دونستی مال خودشون نیست و یا فلانی عکس گذاشته با فلانی و رل زده و گفته این است تمام هستی من،‌ یجوری که حالا ما انگار تمام هستی‌های قبلیش‌رو نمی‌شناسیم والا اسکرین‌شات‌هاش هست هنوز‌ تو گوشی‌مون.
تو این مسیر رفیق پایه ابزار خیلی مهمی محسوب می‌شود که در این مورد همیشه یک پایه خانم خیلی بهتر از یک پایه آقاست، چون معمولا آقایون این مدلی هستند که بعد از کلی حرف زدن در نهایت می‌گویند: «آهان، عجب» و این رو هم اضافه کنم که وقتی غیبت می‌کنی خیلی احساس نزدیکی و خوب بودن با رفیق پایه‌تان پیدا می‌کنید که این به رفاقت شما عمق می‌دهد.خلاصه که ما فقط تو غیبت کردن تولید محتوا می‌کنیم و اصلا جاج نمی‌کنیم و خوب این رو هم باید اضافه کنم که غیبت کردن خیلی بهتره تا اینکه طرف را مسخره کنید و خوب ما تو روش هم می‌گیم.و در آخر یک نصیحت دوستانه اینکه اگر بنا داشتین تا در فضای مجازی با دوست‌تان غیبت کنید، چند بار اسم طرف مقابل را چک کنید که اتفاقی برای سوژه مورد غیبت نفرستید چون دیگر نمکی ندارد جز قهر و آشتی.