خطر حتمی است‌، حالت اضطراری اعلام کنید

حالا که در خیز چهارم کرونا قرار گرفته‌ایم و بیم وقوع یک فاجعه می‌رود سوال‌های مهمی مطرح است که پاسخ‌های دقیق و صریح طلب می‌کنند. مگر مسئولان نمی‌دانستند که در ایام تعطیلات عید مسافرت‌های میلیونی و دورهمی‌های چندمیلیونی حتما رخ خواهد داد؟ اگر نمی‌دانستند مگر روزنامه نمی‌خوانند و مگر انواع هشدارهای کارشناسان و دلسوزان را نشنیده‌اند که دقیقا با عدد ‌و‌ رقم روزهای سیاه کنونی را پیش‌بینی می‌کردند؟ چرا مثل 14ماه گذشته به استراتژی توصیه و التماس و خواهش بسنده کردند و محدودیت‌های ضروری در جاده‌ها و شهرها و استان‌ها را اعمال نکردند؟ اگر مسئولان از اوضاع جهان بی‌خبرند حداقل به تجربه 14 ماه گذشته در کشور خودمان رجوع می‌کردند که مردم بیش از آنکه به توصیه‌ها و سخنرانی‌ها توجه کنند به عملکردها می‌نگرند و باز بودن جاده‌ها را دلیلی قاطع بر کم بودن خطر می‌شمرند. کاملا روشن و منطقی است شهروندی بگوید اگر خطر جدی باشد مسئولان مردم دوست اجازه تردد را نمی‌دهند و نسبت به جان انسان‌ها با هیچکس تعارف نمی‌کنند و به قیمت اعلام حکومت نظامی نمی‌گذارند که آمار قربانیان کرونا جهش پیدا کند و ده‌ها خانواده عزادار شوند! متاسفانه نه تنها چنین اتفاقی نیفتاد که با تناقض گویی‌ها و اعلام استان‌های آبی و زرد به فوج مسافران چراغ سبز نشان دادند که به این استان‌ها هجوم آورند و تا می‌توانند در نارنجی و قرمز کردن شهرها بکوشند! یک دولت مقتدر که ادعاهای فراوان دارد و رئیس جمهورش هر روز برای مردم موعظه می‌کند برای صیانت از جان مردم، با افتخار و مسئولیت‌شناسی نه تنها از ابتدای اسفند باید برای جلوگیری از سفرها برنامه قاطع و دقیقی طراحی می‌کرد بلکه باید برای خریدها و چهارشنبه سوری هم چاره‌ای می‌اندیشید و این کاملا شدنی بود. متاسفانه وزیر بهداشت رسما به التماس رو می آورد و تصور می‌کند که با این روش می‌تواند پاسخگوی مسئولیت خود باشد! این در حالی است که خواهش و التماس و پابوسی عذر بدتر از گناهند. می‌رساند که ایشان کاملا متوجه خطر بوده‌اند و کار عملی و موثر نکرده‌اند. اگر کسی به حرف وزیر بهداشت گوش نمی‌کند، اگر در مقابل بلای محتومی که در حال وقوع است همه به سرخوشی مشغول شده‌اند واگر هیچ چاره‌ای وجود نداشته است راه استعفا و سخن گفتن با مردم که بسته نبود. وزیری که پس از 14ماه و درگذشت بالغ بر60 هزار نفر از هموطنان برای لغو پروازهای ترکیه توانی ندارد چگونه به خود اجازه می‌دهد که همچنان در پست حساس مرتبط با جان مردم بایستد و به التماس و توصیه تکیه کند؟ کجا و کی و کدام کشور توانسته و می‌تواند با نصیحت بر بلایی به بزرگی کرونا فائق آید و چه باید بشود که مسئولان رویه بی‌اثر و رقت‌آور خواهش و توصیه را کنار بگذارند؟ بارها گفته و نوشته شد که اگر اراده قاطعی وجود داشته باشد و اگر جان مردم ارزشمند باشد روزهای تعطیل ابتدای سال که اکثر فعالیت‌های اقتصادی به حداقل خود می رسند بهترین زمان طلایی برای ایجاد یک قرنطینه کم هزینه است، سال گذشته این فرصت مهار کامل کرونا از دست داده شد و امسال هم با سهل‌انگاری با دست خودمان کرونا را از بند رها ساختیم تا به جانمان بیفتد و کشتار کند. کشورهای پیشرفته با همه امکاناتی که دارند و با واکسیناسیون گسترده‌ای که صورت داده اند همچنان شدیدترین محدودیت ها را اعمال می‌کنند و حتی قرنطینه‌های سراسری را به مورد اجرا گذاشته‌اند ولی ما با همه آسیب‌ها و ضعف‌ها و خلأهایی که داریم گویا از اسم قرنطینه هم می‌ترسیم و در 14 ماه گذشته حتی یک روز را به اجرای شدید و سختگیرانه محدودیت‌ها نپرداخته‌ایم! درست مانند خرید واکسن که کشورهای بدون تحریم که هیچ مشکلی در خرید واکسن نداشته و ندارند خیلی زود اقدام کردند و اکنون از جهت ایمن کردن شهروندان خود موفقیت‌های خوبی بدست آورده‌اند و ما قدر لحظه‌ها و هفته‌ها و حتی ماه‌ها را ندانستیم و هنوز حتی کادر درمان را بطور کامل واکسینه نکرده‌ایم! متاسفانه در اغلب بزنگاه‌های مهم مسئولان پس از وقوع خسارت‌های دلخراش شروع به داد و فریاد و آه و ناله می‌کنند و همه چیز را در همین ظواهر و شعار دادن ها و و عده‌ها خلاصه می‌فرمایند، ولی هیولای کرونا کمترین وقعی به این رفتارها نمی‌نهد و حالا چون زنگی مست در حال دروکردن جان‌های ناتوان است، حالا ما علاوه بر خواهش و التماس قاطعانه مطالبه می‌کنیم که آقایان سخن نگویند، شعار ندهند، فلان می‌کنیم و بهمان می‌کنیم را به رخ شهروندان نکشند. حالت اضطراری اعلام کنند، فرمان صادر کنند، بخشنامه‌های اضطراری بدهند از نیروهای نظامی استفاده کنند و سختگیرانه‌ترین محدودیت‌ها را بدون فوت وقت به مرحله اجرا در بیاورند. میلیون‌ها مسافری که سوغات منحوس به شهرهای خود می‌برند باید در خانه بمانند تا از خطر حتمی انفجار بیماری عبور کنیم.