خط فقر اینجاست خط زندگی کجاست؟‌

اقتصاد يک کشور در حقيقت منبع تغذيه و شريان حياتي آن جامعه است که افراد آن بايستي از مهمترين منابع طبيعي- اقتصادي (شامل نفت و گاز) و نيز از منبع درآمد و حمايت‌هاي تمام و کمال مالي که حق مردم آن جامعه هست برخوردار باشند؛ در واقع اين حق افراد جامعه و يک کشور است که به خوبي از منابع مالي آن مملکت بهره ‌برده و در رفاه و آسايش کامل زندگي کرده و يا حداقل از زندگي نرمال برخوردار باشند‌، لذا اين مهم وظيفه مسئولان آن کشور و مديران اقتصادي است که شرايط بهبود را براي مردمان و مخصوصا اقشار ضعيف و‌ متوسط فراهم آورند تا خط فقر به تدريج کاهش يافته و ما کمتر شاهد زباله‌گردي افراد و کارتن خوابي‌ها و نيز بي‌خانماني‌ها و اعتياد و سرقت در سطح شهر و جامعه باشيم. در سال 99 بسياري از پژوهش‌ها نشان داده که خط فقر در تهران به 10 ميليون تومان رسيده است، چراکه قيمت کالاها روند افزايشي داشته و بر اين اساس قدرت خريد مردم کاهش يافته و حتي ديگر نمي‌توانند از پس تأمين نيازهاي ضروري خود بر آيند؛ در حقيقت اقتصاددانان معتقدند تعريف و تعيين «خط فقر» و «خط زندگي» پيچيدگي‌هاي خاصي دارد و بايد در تعيين آن، نوع شغل و تحصيلات و مسئوليت افراد را هم در نظر گرفت، بنابراين ارائه يک رقم ثابت به عنوان «خط فقر» براي همه گروه هاي شغلي و تحصيلي، منطقي و دقيق و منصفانه نيست. براساس ارزيابي رسمي، اکنون خط فقر غذايي به ازاي هرنفر 670 هزار تومان است و اگر خانواده سه‌نفره را با حداقل دستمزد در نظر بگيريد، بسياري از خانواده‌هاي کارگري زيرخط فقر يا در مرز خط فقر غذايي قرار مي‌گيرند. در حقيقت آمار ها نشان مي‌دهند که قشر ضعيف و ‌متوسط جامعه تا حدودي در يک خط اقتصادي حرکت مي‌کنند و مي‌توان گفت که حداقل نصف جمعيت کشور زير خط فقر زندگي مي‌کنند؛ بايد چاره‌اي انديشيد تا پاي عمل را به ميان کشيده و فکري به حال اقتصاد بيمار کرده و درصدد بهبودي آن کوشا بود. به هر روي، اگر شرايط اقتصادي تغيير نکند و همچنان روند افزايشي به خود گيرد، شاهد نابساماني‌هايي در جامعه و اجتماع خواهيم بود که شکل خوبي در جامعه نخواهد داشت و اين معضل از بدنه اجتماع رد شده و به هسته جامعه يعني خود مردم آسيب وارد مي‌کند و به تدريج اين نابساماني و هرج و مرج کليه طبقات اجتماعي را فرا خواهد گرفت. پس بايسته است تا اصلاحاتي در زمينه اقتصادي و سيستم مالي صورت پذيرد و جامعه شناسان اقتصادي و اقتصاددانان، دلسوزي به کار برده و چاره‌اي انديشند تا اين اقتصاد بيمار را که رو به نابودي ست احيا کنند و منطق و عقل اقتصادي را به کشور بازگردانند. برخي از سياستگذاري‌ها بايد دلسوزانه اصلاح شوند تا با همت همگاني بتوان نبض جامعه را به درستي کنترل و مديريت کرده و شاهد پيشرفت و دست آوردهاي خوب و مفيدي در کشور باشيم.